Właściwego tonu ulicy spacerującej nadaje warszawianka, dla której zdaje się wylegać na ulicę świat męski. Ona ulicę rozwesela, robiąc ze spaceru zebranie towarzyskie, pełne wdzięku, błyskawicznych spojrzeń, szeleszczącego jedwabiu i zapachu perfum. Warszawianka idzie na pozór niedbale, swobodnie, niby nikogo nie spostrzegając, a jednak zachowuje się wymyślnie, jak na scenie. Chcąc, nie chcąc, ciągle ma się przed oczyma piękne, strojne kobiety, umie sięna pamięć zmieniające sięco sezon sposoby unoszenia spódnic i cuda, wyprawiane przy tej sposobności z jedwabnemi halkami […]

A dodać należy, że warszawianki ubierają się według mody paryskiej, co je znacznie wyróżnia […] Dosyć zaznaczyć, że na ulicy, czy idzie piechotą, czy siedzi w powozie, czy dąży za sprawunkami, czy bierze udział w corso kwiatowym, czuje się ona wszędzie królową otoczenia i jest nią niewątpliwie […]

Warszawa współczesna w dwunastu obrazach, Lwów 1913

Wszystkim kobietom życzymy wszystkiego najlepszego!