„Archiwum” to termin pochodzący od greckiego słowa archeion, oznaczającego siedzibę władzy.
W średniowieczu nazywano tak skrzynię lub zabezpieczone miejsce, w którym przechowywano akta publiczne.
Obecnie jest to termin używany dość powszechnie, posiadający kilka znaczeń, jak np:
Państwowy zasób archiwalny — całość materiałów archiwalnych kwalifikujących się do trwałego przechowywania w archiwach znajdujących się we władaniu państwa lub pod jego ochroną prawną, niezależnie od miejsca przechowywania.
Zasób archiwum — całość materiałów archiwalnych danego archiwum.
Archiwalia — materiały archiwalne przechowywane albo kwalifikujące się do trwałego przechowywania w archiwum.
Materiały archiwalne — wszelkie dokumenty będące wytworem działalności twórców zespołów kwalifikujące się do trwałego lub czasowego przechowywania w archiwum.
Zespół archiwalny — materiały archiwalne wytworzone i zgromadzone w wyniku działalności instytucji (urzędu) lub osoby fizycznej, powiązane ze sobą organicznie, które zostały zarchiwalizowane (nie mają już związku z bieżącą działalnością instytucji, są przygotowywane do przekazania do archiwum).
Zbiór archiwalny — dokumenty zgromadzone przez instytucje (urzędy) lub osoby fizyczne pod określonym kątem widzenia, mające w całości lub w przeważającej części charakter materiałów archiwalnych.
Kolekcja archiwalna –> zbiór archiwalny.
Akta — dokumentacja twórcy zespołu powstała w wyniku jego działalności, utrwalona za pomocą pisma niezależnie od techniki wykonania i formy zewnętrznej.
Dokument — pismo uwierzytelnione, sporządzone z zachowaniem przyjętych w danej epoce i miejscu form zewnętrznych i wewnętrznych, stwierdzające lub ustanawiające pewien stan prawny albo też służące do wykonywania uprawnień; zapis bez względu na jego postać będący świadectwem jakiegoś faktu (faktów) i zjawisk obiektywnej rzeczywistości lub przepisów myśli ludzkiej.
Jednostka archiwalna — odrębna fizycznie jednostka materiałów archiwalnych (dokument, księga, poszyt, plik, wiązka, teczka, mapa lub jej arkusz, rysunek lub jego arkusz, fotografia, krążek taśmy magnetofonowej lub filmowej, płyta gramofonowa itp.). Zazwyczaj jednostka archiwalna stanowi jednostkę inwentarzową.
Jednostka inwentarzowa — materiały archiwalne określonego zespołu (zbioru) stanowiące jedną pozycję w inwentarzu zespołu (zbioru) archiwalnego.
Pomoce archiwalne — różne postacie opracowań dotyczących głównie treści i formy materiałów archiwalnych, sporządzone wg ustalonych zasad, dla celów ewidencji, informacji i udostępniania (np. inwentarz archiwalny, katalog tematyczny, indeks, skorowidz, sumariusz i inne).
Archiwista — pracownik archiwum realizujący zadania z zakresu: kształtowania narastającego zasobu, ewidencjonowania i opracowywania materiałów archiwalnych, prac badawczych w dziedzinie archiwistyki.
[np. fot. jakichś starych ksiąg z zasobu APW]
Przed przystąpieniem do poszukiwań archiwalnych warto zapoznać się z publikacjami dotyczącymi interesującej nas problematyki.
Dobrze jest zacząć od zapoznania się z tłem historycznym badanej epoki, a następnie konkretnego regionu stanowiącego przedmiot badań, jego przynależnością państwową, administracyjną, kościelną. W tym zakresie pomocą służą biblioteki, które gromadzą m.in. prasę lokalną, publikacje regionalne, monografie dotyczące miejscowości, instytucji i osób z nimi związanych, stare książki telefoniczne i adresowe, słowniki biograficzne pozwalające odnaleźć informacje o konkretnych osobach. Ogromną zaletą większości publikacji jest zawarta w nich bibliografia oraz przypisy, odsyłające do innych wydawnictw, a często nawet do konkretnych materiałów archiwalnych.
W przypadku badań genealogicznych należy zacząć od siebie, tzn. zebrać i uporządkować dokumenty z własnego archiwum domowego (akty urodzenia, chrztu, bierzmowania, konfirmacji, małżeństwa, świadectwa szkolne, legitymacje, dyplomy, dokumenty związane ze służbą wojskową, studiami, zatrudnieniem, akta własności, wycinki z gazet, pamiętniki, kalendarze, modlitewniki, książki z dedykacjami). Zebrane w ten sposób dane można zweryfikować po rozmowach ze starszymi członkami rodziny. Mając dane typu data i miejsce urodzenia, chrztu, ślubu, zgonu lub pogrzebu można prowadzić poszukiwania w urzędach stanu cywilnego, parafiach, archiwach państwowych i kościelnych.
Planując prowadzenie poszukiwań w archiwach, trzeba pamiętać, że materiały archiwalne przechowywane są według zasady przynależności terytorialnej i zespołowej (np. akta z terenu części województwa mazowieckiego, łódzkiego i warmińsko-mazurskiego znajdują się w Archiwum Państwowym m.st. Warszawy, natomiast akta władz i urzędów centralnych państwa działających na terenie ziem polskich do 1918 r. w Archiwum Głównym Akt Dawnych, a po tym roku w Archiwum Akt Nowych). Dlatego wiedza o tym, kto, kiedy i gdzie wytworzył poszukiwane materiały ogromnie ułatwia kwerendy archiwalne. Pozwala bowiem właściwie określić, w którym archiwum powinny znajdować się potrzebne archiwalia, a tym samym gdzie należy prowadzić poszukiwania.
W tym celu warto zajrzeć na strony internetowe archiwów. Najlepiej zacząć od adresu: www.archiwa.gov.pl. Umieszczona na niej zakładka „Archiwa państwowe” (prawy górny róg) umożliwia przejście na stronę z wykazem wszystkich archiwów państwowych, z której można szybko wejść na stronę konkretnego archiwum. Wystarczy tylko kliknąć na jego nazwę i bez wychodzenia z domu uzyskać wiedzę na temat interesującego nas archiwum, ale również zasięgu terytorialnego wszystkich archiwów państwowych w Polsce. Przydatne będą zwłaszcza informacje zawierające dane teleadresowe, charakterystykę zasobu oraz zasady udostępniania materiałów archiwalnych (wszak dobrze jest wiedzieć, w jakie dni i godziny można skorzystać z pracowni naukowej w danym archiwum). Ta sama strona (www.archiwa.gov.pl.) pozwala też poznać bliżej zasób archiwów państwowych. Kliknięcie na zakładkę „Bazy danych” ( prawy dolny róg) umożliwia dostęp do czterech baz danych:
Rozpoczynając poszukiwania archiwalne należy pamiętać, że dokumenty wytworzone w minionych stuleciach na terenie dawnych i obecnych ziem polskich spisywano w różnych językach, m.in. łacińskim, niemieckim, rosyjskim, i większość z nich to rękopisy, co naturalnie utrudnia odczytanie zawartych w nich informacji.
Pomoce archiwalne to różne postacie opracowań sporządzonych wg ustalonych zasad. Informują one o formie i treści materiałów archiwalnych przechowywanych w danym archiwum. Są opracowywane na potrzeby ewidencji, informacji i udostępniania. Zaliczają się do nich: informatory o zasobie archiwum, przewodniki po zasobie archiwum, przewodniki po zespole (zbiorze) archiwalnym, inwentarze archiwalne, katalogi tematyczne, indeksy, skorowidze, sumariusze. Służą wszystkim, którzy pracują z materiałami archiwalnymi, zarówno pracownikom archiwum, jak i korzystającym z archiwaliów w pracowniach naukowych, gdyż pomagają dotrzeć do konkretnych dokumentów.
Informator o zasobie archiwum to opracowanie dostarczające podstawowych informacji o zasobie danego archiwum. Omawia sumarycznie zawartość i strukturę poszczególnych zespołów (zbiorów) archiwalnych tworzących jego zasób. Można w nim znaleźć takie dane o zespołach (zbiorach), jak: numer zespołu, jego nazwę, daty skrajne, liczbę j.a., liczbę m.b., stan opracowania, pomoce archiwalne. Obecnie wiele informatorów dostępnych jest w postaci publikacji książkowych bądź plików pdf. na stronach internetowych archiwów.
Przewodnik po zasobie archiwum to opracowanie informujące o poszczególnych zespołach (zbiorach) archiwalnych lub ich grupach, które tworzą zasób danego archiwum. Jest bardziej szczegółowy niż informator o zasobie archiwum. Zawiera z reguły: historię archiwum, ogólną systematykę jego zasobu, charakterystykę poszczególnych zespołów (zbiorów) archiwalnych, informację o dostępnych pomocach archiwalnych oraz bibliografię. Obecnie wiele przewodników dostępnych jest w postaci publikacji książkowych w bibliotekach.
Przewodnik po zespole (zbiorze) archiwalnym to opracowanie informujące o treści materiałów archiwalnych danego zespołu przy pomocy haseł sformułowanych na podstawie problematyki tych materiałów i usystematyzowanych według przyjętego schematu, odsyłające za ich pośrednictwem do odpowiednich pozycji inwentarza archiwalnego lub sygnatury jednostki archiwalnej (przy braku inwentarza). Zazwyczaj dostępny w postaci publikacji książkowych.
Inwentarz zespołu (zbioru) archiwalnego to pomoc archiwalna zawierająca systematyczny ciąg opisów poszczególnych jednostek archiwalnych, zgodny zazwyczaj z ich układem w zespole (zbiorze). Służy zabezpieczeniu całości materiałów archiwalnych jednego zespołu (zbioru) oraz ich udostępnianiu. Umożliwia dotarcie do konkretnego dokumentu w ramach danego zespołu. Inwentarze archiwalne dostępne są w pracowniach naukowych archiwów, niektóre zostały opublikowane lub udostępnione na stronach internetowych archiwów.
Sumariusz to zestawienie streszczeń aktów i dokumentów danego zespołu lub jego części. Może być sporządzony w układzie chronologicznym, geograficznym lub rzeczowym.
Skorowidz archiwalny to pomoc archiwalna zawierająca wykaz haseł usystematyzowanych alfabetycznie, chronologicznie lub rzeczowo, służąca do szybkiego odszukania sygnalizowanej przez nie treści w opracowanych materiałach archiwalnych.
Indeks to pomoc archiwalna zawierająca zestawienie haseł osobowych, geograficznych lub rzeczowych w układzie alfabetycznym, zawartych w jednej bądź w wielu jednostkach archiwalnych ze wskazaniem sygnatury jednostki archiwalnej i strony, na której dane hasło występuje.
Katalog tematyczny to opracowanie zawierające informacje o treści materiałów archiwalnych jednego lub wielu zespołów (zbiorów) albo ich części, opracowane według z góry przyjętych założeń i uszeregowane według ustalonych kryteriów. Bywa sporządzany w celu ułatwienia badań nad określonym zagadnieniem.
Korzystając z materiałów archiwalnych należy pamiętać, że są one niejako naocznymi świadkami wydarzeń, o których nas informują. Mogą występować w postaci dokumentu, listu, plakatu, afisza, ulotki, fotografii, filmu czy nagrania dźwiękowego i pochodzić z okresu, którym się zajmujemy. Analizując je, warto postawić pytania/problemy, które ułatwią zarówno ich identyfikację, jak i zrozumienie, np.: