1 sierpnia 1944 roku w okupowanej Warszawie, w wyniku decyzji gen. Tadeusza „Bora” – Komorowskiego komendanta głównego Armii Krajowej wybuchło powstanie. Dowódcą walczących oddziałów liczących około 23 tysięcy żołnierzy był gen. Antoni Chruściel „Monter”. Podjęły działalność władze cywilne i wojskowe podległe rządowi RP w Londynie. Zorganizowano administrację, służby sanitarne i ratownicze. Łącznie z ochotnikami liczebność oddziałów wzrosła do około 50 tysięcy żołnierzy-powstańców częściowo uzbrojonych w nieliczne karabiny, pistolety, granaty i butelki z benzyną.
Siły garnizonu niemieckiego, stacjonującego w tym czasie w Warszawie, liczyły około 15 tysięcy żołnierzy. W krótkim czasie zostały dodatkowo wzmocnione wojskiem, oddziałami SS i policją i wsparte lotnictwem, bronią pancerną i artylerią. W sumie siły niemieckie dysponowały 50 tysiącami dobrze uzbrojonych i wyszkolonych żołnierzy.
W pierwszych 2-3 dniach walk udało się powstańcom opanować Śródmieście ze Starym Miastem, Powiślem, Żoliborzem, część terenów Woli, Ochoty, Mokotowa i klika obiektów na Pradze, gdzie powstanie wygasło praktycznie po 4 dniach. Lotnisko na Okęciu i mosty na Wiśle pozostały poza zasięgiem powstańców.
Stojąca na przedpolach Warszawy Armia Czerwona, wbrew powszechnym oczekiwaniom, pozostała na miejscu biernie obserwując rozwój wypadków.
Po pierwszych trzech dniach walk, inicjatywę przejęły oddziały niemieckie i zmasowanymi atakami czołgów przy wsparciu lotnictwa rozpoczęły nierówną walkę z oddziałami powstańczymi wypierając je z zajmowanych pozycji, mordując masowo cywilnych mieszkańców, padały kolejno dzielnice
Warszawy.
Wobec wyczerpania się amunicji i żywności, całkowitego braku współdziałania i zatrzymania się ofensywy radzieckiej na prawym brzegu Wisły, gen. Tadeusz „Bór”-Komorowski 2 października 1944 roku podjął decyzję o kapitulacji.
Według źródeł historycznych w walkach powstańczych po stronie polskiej zginęło i zostało rannych ponad 40 tysięcy powstańców i około 180 tysięcy cywili. Po stronie niemieckiej około 25 tysięcy zabitych, rannych i zaginionych.
W pierwszych 2-3 dniach walk udało się powstańcom opanować Śródmieście ze Starym Miastem, Powiślem, Żoliborzem, część terenów Woli, Ochoty, Mokotowa i klika obiektów na Pradze, gdzie powstanie wygasło praktycznie po 4 dniach. Lotnisko na Okęciu i mosty na Wiśle pozostały poza zasięgiem powstańców.
Stojąca na przedpolach Warszawy Armia Czerwona, wbrew powszechnym oczekiwaniom, pozostała na miejscu biernie obserwując rozwój wypadków.
Po pierwszych trzech dniach walk, inicjatywę przejęły oddziały niemieckie i zmasowanymi atakami czołgów przy wsparciu lotnictwa rozpoczęły nierówną walkę z oddziałami powstańczymi wypierając je z zajmowanych pozycji, mordując masowo cywilnych mieszkańców, padały kolejno dzielnice Warszawy.
Wobec wyczerpania się amunicji i żywności, całkowitego braku współdziałania i zatrzymania się ofensywy radzieckiej na prawym brzegu Wisły, gen. Tadeusz „Bór”-Komorowski 2 października 1944 roku podjął decyzję o kapitulacji.
Według źródeł historycznych w walkach powstańczych po stronie polskiej zginęło i zostało rannych ponad 40 tysięcy powstańców i około 180 tysięcy cywili. Po stronie niemieckiej około 25 tysięcy zabitych, rannych i zaginionych.
Zapraszamy do zapoznania się z wystawą: “70-ta rocznica powstania warszawskiego”
