Proces kształtowania się godła miejskiego Warszawy w postaci syreny przypada na I poł. XIV w. Natomiast pierwsze dokumenty z wizerunkami herbu Warszawy pochodzą z II poł. XV w.

Jeszcze do połowy XVIII w. na pieczęciach miejskich umieszczano wizerunek potworowatej syreny . Dopiero od tej pory wyobrażenie syreny: zbrojnej półkobiety-półryby na dobre wpisało się w użycie przez warszawskie urzędy miejskie. Syrena często występowała wśród elementów roślinnych - girland i palmowych wieńców, miała podwójnie zakręcony ogon i patrzyła w prawo.

Do końca XVIII w. syrenka stanowiła jedynie herb Starej Warszawy, Solca i Mariensztatu. Dopiero w 1791 r. objęła swym zasięgiem, jako godło, scalone administracyjnie miasto: Starą i Nową Warszawę oraz jurydyki. Jej wizerunek umieszczano na miejskich pieczęciach. Widniał też na dokumentach wystawianych przez burmistrza, potem prezydenta miasta, radę miasta, dokumentach cechowych. Zdobił księgi rachunkowe miasta.

W okresie rozbiorów syrenka utraciła znaczenie herbu, spadając do roli drugorzędnego znaku. Jej miejsce na miejskich pieczęciach zajęło godło państwowe. O znaczeniu syrenki jako symbolu można jednak powiedzieć choćby w wypadku urzędowych dokumentów, jakimi były dziewiętnastowieczne książeczki legitymacyjne, na których widnieją legalnie „przemycone” syrenki, dokumenty mające charakter meldunkowy, wystawiane przez Komisarzy Policji Wykonawczej w Warszawie.

Syrenka ponownie stała się herbem Warszawy w 1915 r. W wyniku rozwiązania ogłoszonego wówczas konkursu na opracowanie projektu pieczęci z herbem miasta, przyjęto projekt Zygmunta Szellera. W miarę upływu czasu wizerunek „urzędowej” syrenki uległ licznym zmianom. Skłoniło to władze miasta do przyjęcia w 1938 r. jako obowiązujący projektu syrenki autorstwa Szczęsnego Kwarty. Był on używany aż do 1967 r., zaś po przerwie reaktywowany jako herb w 1990 r. przez Radę Miasta Warszawy.