W XIX w. patriotycznie nastawieni mieszkańcy Warszawy znaleźli odpowiedź na zminimalizowanie przez rosyjskiego zaborcę znaczenia herbu dawnej stolicy. Syrenka częściej niż niegdyś zaczęła pojawiać się w życiu codziennym miasta, będąc popularnym motywem architektonicznym, zdobniczym, umieszczanym jako zdobienie gmachów, bram, wodotrysków, wejść na miejskie targowiska oraz do hal targowych, mostowych filarów. Doczekała się pierwszego pomnika w 1855 r., dłuta Konstantego Hegla, ustawionego na Rynku Staromiejskim. Po wielokrotnej zmianie miejsca ustawienia, m.in. Konstantego Klubie Sportowym "Syrena" na Solcu, w Centralnym Parku Kultury na Powiślu, na murach obronnych Starego Miasta, pomnik ten wreszcie znowu stanął na Staromiejskim Rynku. Motyw syrenki wykorzystywano też w malarstwie (Wojciech Gerson).

Syrenka znajdowała również częste zastosowanie w symbolice przemysłu oraz cechów warszawskich, a jej wizerunek umieszczano na znakach handlowych wielu stołecznych firm. Motywu syrenki używały liczne przedsiębiorstwa, jak warszawskie tramwaje oraz miejskie służby, np. straż pożarna. Jej postać widniała na okładkach książek (znak syrenki znajdujemy także na starodrukach z XVII w.), okolicznościowych medalach, żetonach, a w XX w. zaczęła pojawiać się na pocztówkach.

Stojący obecnie na Wybrzeżu Kościuszkowskim pomnik Syreny dłuta Ludwiki Kraskowskiej-Nitschowej, znalazł się tam w 1939 r. Modelką była młoda poetka Krystyna Krahelska, która zginęła w powstaniu warszawskim. Pomnik ocalał od zniszczeń wojennych, będąc już we wrześniu 1944 r. na pierwszej linii frontu.