Wojskowa
Rada Ocalenia Narodowego (WRON) — organ powstały w nocy z
12 na 13 XII 1981 r. i administrujący Polską w czasie stanu wojennego,
miał charakter pozakonstytucyjny, posiadał cechy junty wojskowej.
Został rozwiązany 22 VII 1983 r.
W
jej skład
weszli:
gen. armii Wojciech
Jaruzelski, I sekretarz PZPR, premier rządu PRL, minister
obrony narodowej
admirał Ludwik
Janczyszyn, dowódca Marynarki Wojennej
gen. broni Eugeniusz
Molczyk, główny inspektor szkolenia, wiceminister obrony
narodowej
gen. broni Florian
Siwicki, szef Sztabu Generalnego WP, wiceminister obrony
narodowej
gen. broni Tadeusz
Tuczapski, główny inspektor obrony terytorialnej,
wiceminister obrony narodowej
gen. dyw. Józef
Baryła, szef Głównego Zarządu Politycznego WP,
wiceminister obrony narodowej
gen. dyw. Tadeusz
Hupałowski, minister administracji,
gospodarki
terenowej i ochrony środowiska
gen. dyw. Czesław
Kiszczak, minister spraw wewnętrznych
gen. dyw. Tadeusz
Krepski, dowódca Wojsk Lotniczych
gen. dyw. Longin
Łozowicki, dowódca Wojsk Obrony Powietrznej Kraju
gen. dyw. Włodzimierz
Oliwa, dowódca Warszawskiego Okręgu Wojskowego
gen. dyw. Czesław
Piotrowski, minister górnictwa i energetyki
gen. dyw. Henryk
Rapacewicz, dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego
gen. dyw. Józef
Użycki, dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego;
gen. dyw. Zygmunt
Zieliński, sekretarz WRON, szef Departamentu Kadr MON
gen. bryg. Michał
Janiszewski, szef Urzędu Rady Ministrów
gen. bryg. Jerzy
Jarosz, dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej
płk Tadeusz
Makarewicz
płk Kazimierz
Garbacik
płk Roman
Leś; ppłk Mirosław
Hermaszewski
ppłk Jerzy
Włosiński
|